Dag 19: hiking the Angels Landing

Om half zeven ging de wekker. Even naar buiten gekeken om het weer te checken. Het was nog vrij bewolkt en donker. Eigenlijk waren we gewoon nog moe, dus we bleven een half uur langer liggen.
De weersvoorspelling gaf aan dat er rond 11 uur kans op buien waren, maar dat zou ons niet weerhouden om de Angels Landing te lopen.
Monique had besloten niet mee tegaan met deze hike, vanwege haar hoogtevrees. Maar ook omdat we er dan vast twee keer zo lang over doen ;)
Wel ging ze mee ontbijten hier in de lodge. Er stond genoeg op het menu en vooral het verse fruit smaakten goed.

Het ontbijten duurde toch wat langer dan gepland, dus Hein, Rachelle en Robin zaten pas om kwart voor negen in de shuttle bus. Monique kwam ons nog uitzwaaien, zo leek het net een schoolreisje!
De shuttle raakte steeds voller en bij de ena laatste stop pastte er niemand meer bij. De shuttle zette ons af bij het visitor centre, waar je moet overstappen op de park shuttle.
Om half tien stapten we uit bij de stop The Grotto, waar de Angels Landing hike begint. Vanaf hier konden we ons eindpunt zien: het uiterste puntje op de steile klif die schuin rechts ligt.


Het weer was aardig opgeklaard en het zonnetje kwam al door. Gelukkig viel de temperatuur mee en was het nog niet zo heet. Maar we kregen het al snel behoorlijk warm. Want de trail begint meteen met een klim omhoog.

Na het eerste stuk omhoog heb je een pad dat voornamelijk vlak loopt, tussen de canyon walls door. Hier kwamen we op adem voor het tweede stuk: een zigzaggend pad bestaande uit 21 bochten die vrij steil omhoog gaan.
Daarna kwamen we uit bij Scout’s Overlook. Hier heb je al mooi uitzicht op het dal. Op dit punt blijven mensen achter die de Angels Landing niet aandurven. Vooral mensen met hoogtevrees.

Na hier een reep te hebben gegeten en gedronken, begonnen we aan het eerste deel van de rots. Kettingen waren hier al bevestigd, waaraan het verstandig is je vast te houden. Vooral als je van te voren hebt gelezen dat er al aantallen mensen naar beneden zijn gevallen.

Af en toe moet je mensen er langs laten die op hun terugweg zijn, wat niet op elke plek zo gemakkelijk is. Rachelle liet namelijk niet graag een ketting los. Soms toch last van hoogtevrees.

De rots is een slidrock, waardoor je gelukkig veel grip hebt. Een enkele keer hebben we ons een beetje omhoog moeten trekken aan een ketting. Hein en Robin klommen vrij op hun gemak naar boven.

Na het eerste deel, ga je weer een stukje omlaag naar een vlakker plateau. Vanaf hier heb je waanzinnig uitzicht op de rots!

Vanaf dit punt gaat het echt steil omhoog. Als je goed kijkt op onderstaande foto, dan zie je de mensen lopen.

Tijdens het klimmen voelden we opeens druppels. Toen we omhoog keken zagen we inderdaad een donkere lucht onze kant op komen. Niet lang daarna hoorden we donder in de verte, maar om nu te stoppen?? Neeee.. Het leek er namelijk op dat het boven de rots bij druppels zouden blijven. Maar Rachelle was niet blij met de bijkomende wind. Robin deed het niet zoveel en stond nog lekker relaxed.

Bij het allerlaatste stukje omhoog liepen we bijna alleen, want het leek erop dat velen toch eerder waren omgekeerd.
Uiteindelijk stonden we er dan, op de top van de Angels Landing!

Toch wel trots :)

Ondanks dat de terugweg wat moeilijker is (volgens Hein en Robin), ging het voor Rachelle een stuk makkelijker en sneller dan de heenweg. De spanning was er denk af!

Het afdalen bij de steile bochten was wat minder leuk, vooral je knieën stellen dit niet erg op prijs. Na drie uur stapten we weer de shuttle in, opweg naar onze lodge. We zaten nog geen drie minuten in de bus en de regen kwam aardig naar beneden zetten. Aangekomen bij de lodge vertelde Monique dat het daar al vanaf half elf behoorlijk aan het regen is.

Pas na de lunch in het dorpje werd het droog en brak de zon weer door. We hebben eind van de middag dus weer doorgebracht aan het zwembad.